Tum Piso: Quoniam igitur aliq

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sed residamus, inquit, si placet. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Duo Reges: constructio interrete. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? In schola desinis. Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Idemne, quod iucunde? Ita prorsus, inquam; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.

Quae cum essent dicta, discessimus.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Que Manilium, ab iisque M.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sed quae tandem ista ratio est? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Summus dolor plures dies manere non potest? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Ratio quidem vestra sic cogit. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Sint modo partes vitae beatae. Ecce aliud simile dissimile. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Erit enim mecum, si tecum erit.

Ac tamen hic mallet non dolere.

Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Sed ad rem redeamus; Audeo dicere, inquit. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Si longus, levis; Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

---